Mijn hoofd was een ruimte vol gedachten waarin ik verloren liep. Een ruimte waarin ik mijn weg niet meer vond. Een doolhof. Alles was mistig en het licht kreeg de kans zelfs niet om door te schijnen. Totdat ik aan een traject bij Ilse begon. Ik voelde heel veel verdriet maar ik wist dat ik eerst door die pijn heen moest. Want door die pijn te doorbreken ben ik dichter tot mijn kern gekomen. Het traject leidde me naar een weg, een unieke weg, een weg naar mijn authentieke zelf. Het liet me toe om keuzes te maken die ik voordien nooit had durven maken. Het liet me toe om muren te doorbreken die zich al jarenlang hadden opgebouwd. Het traject zorgde voor een openheid, een openheid naar mezelf en naar anderen.

De durf om door te gaan en me niet te laten overspoelen door angst. De ondersteuning van Ilse zorgde voor een vernieuwde versie van mezelf. Een nieuwe start met kracht en wetende dat je het zeker niet alleen hoeft te doen.

En val je onderweg terug eens van de ladder dan zorgt dit traject ervoor dat je terug boven de ladder komt te staan. Ik ben Ilse enorm dankbaar, dankbaar dat zij ook in mijn ruimte was geweest die niet opgeruimd was.